lunes, 19 de noviembre de 2012
Atenas Noviembre 2012
Etiquetas:
2012,
alergare,
barcelona,
correr,
maraton,
media maraton,
Oradea City running Day,
romania,
run,
running,
semimaraton,
sport
jueves, 25 de octubre de 2012
Bucarest Octubre 2012
Etiquetas:
2012,
alergare,
half ironman,
half marathon,
herculane 2011,
herculane 2012,
inot,
media maraton,
mountain,
Novi sad,
oradea,
Oradea City running Day,
romania,
run,
running,
sport,
Timisoara,
triathlon,
triatlon
Timisoara Septiembre 2012
Etiquetas:
2012,
alergare,
barcelona,
correr,
half marathon,
maraton,
media maraton,
romania,
run,
running,
semimaraton,
sport,
Timisoara
lunes, 10 de septiembre de 2012
Sabadell Septiembre 2012
Etiquetas:
2012,
alergare,
barcelona,
correr,
half marathon,
media maraton,
run,
running,
semimaraton,
sport
jueves, 9 de agosto de 2012
Retezat Maraton August 2012
Etiquetas:
2012,
alergare,
barcelona,
correr,
half marathon,
maraton,
media maraton,
mountain,
munte,
romania,
run,
running,
semimaraton,
sport,
Timisoara
viernes, 13 de julio de 2012
Apuseni Maraton Iulie 2012
Apuseni Maraton Iulie 2012
Nu există cuvinte care să
descrie ce am simțit când am ajuns la Finish, nu se poate explica amestecul de
suferință și mândrie, cred că o imagine face cât o mie de cuvinte.
Primul meu maraton:
Era 7 dimineața, ne-am trezit ca să mergem la Start, ziua era
spelendidă și de la geamul hotelului se
vedea un peisaj incredibil. Surpriza mea a fost că așa devreme erau deja 25 de
grade - prea cald, m-am gândit.
Luăm chip-ul, mergem la Start și abia ne dezmeticisem că am
și auzit numărătoarea inversă. Am pornit foarte calm, nu era momentul să apăs
tare pe accelerație, eram foarte conștient de faptul că e dublul față de orice
altceva făcusem până atunci și nu cunoșteam traseul.
Fără să-mi dau
seama am început să prind un ritm comod și kilometrii treceau, apoi am ajuns la
intersecția unde se împart cele două
probe: ”maratón stânga” - strigă unul
dintre voluntari , la mine era lipsa de exepriență :); până în acel moment
alergaserăm 13,5 km cu o urcare de 300 m și o coborâre de 500m, în care, cum nu
se putea altfel, am căzut, dar nu mi s-a întâmplat nimic, de data asta am căzut
în iarbă.
După intersecție
eram mult mai puțini, dar mi-am dat seama că mergeam bine, nu mă uitasem la
ceas și abia la sfârșitul coborârii, după ce coborâsem 1200m, la km 23,7, m-am
uitat și m-am gândit că timpul e foarte bun, dar că nu trebuie să-mi pierd
capul.
Începe coborârea, căldura era insuportabilă, mai mult de 35 de grade; îmi
amintesc că într-unul dintre puncte am aplecat capul și vedeam cum curge apa de
pe capul meu șiroaie, nu mă mai opream din băut apă și era ca și cum ar fi
căzut în gol, îmi simțeam stomacul plin, dar ca și cum n-ar fi fost nimic,
Aici a venit momentul, ceva nu mergea bine…după ce am urcat 500 m cu un
soare impresionant, mi-am dat seama că mi se încețoșa privirea și că nu mai pot
să fac doi pași drepți, am căzut la pământ și mi-am pierdut cunoștința. Era km 31,9
km. Când m-am ridicat, eram la umbră, ajutat de 4 dintre participanți. Mă
gândeam că s-a terminat totul, nu puteam să mă ridic, nici măcar nu-mi țineam
capul, n-aveam putere și mai rău era că neîncredera câștigase, îmi treceau de
toate prin cap. Am oprit mobilul. Pentru mine cursa se terminase, nu mi se
părea posibil să mai fac 9 km în stare în care eram. Nici măcar 2 pași.
Înainte de orice vreau să le mulțumesc, nu-mi amintesc numele, dar mii de
mulțumiri celor care m-au ajutat…până la urmă sunt participanți care au
sacrificat timpurile curselor lor ca să mă ajute.
Am rămas întins la umbră gândindu-mă ce era mai bine: să cobor sau să urc?
Așa e când te afli în mijlocul munților - daca te retragi trebuie să mergi la
unul dintre punctele de control.
Surpriza mea a fost că magneziul pe care mi l-au dat începuse să-și facă
efectul, mă simțeam din ce în ce mai bine și chiar am îndrăznit să fac câțiva
pași ca să văd cum e. Problema a fost de fapt că în corpul meu nu era nimic din
tot ceea ce ar fi avut nevoie; nu poți să bei 6 l de apă fără altceva; am
scos-o toată prin transpirație și am rămas fără rezerve. Greșeală de începător,
n-o să se mai întâmple : )
Cum spuneam, am făcut câțiva pași și m-am gândit: ”mai bine merg sus unde e
punctul de control”, am luat lucrurile și am început din nou alergarea, de data
asta foarte foarte liniștit, nu voiam să am aceeași problema din nou.
Mai sunt 9 km, încep să urc ușor, dar din ce în ce mai puțin ușor fără
să-mi dau seama, mă simt mult mai bine în ceea ce privește cel mai important
lucru: mintea; în concursurile de felul ăsta 50% e mintea, dacă ai senzația că
nu ajungi, nu o să ajungi niciodată. Am început să mă gândesc că nu mai era așa
de mult, că venisem ca să termin, că nu puteam să abandonez și am început să
prind încedere pe măsură ce treceau kilometri. Am ajuns la punctul în care mai
erau 7 km până la Finish. Momentul hotărâtor: ”TERMIN ORICE-AR FI…”
Beau izotonic, mă umflu de fructe și merg înainte, următorul control la 3,5
km de Finish, jumătate-jumătate.
Îi sun pe colegii care veniseră cu mine (ei au făcut semimaratonul), ”or fi
îngrijorați”, mă gândeam, ”sigur că mă așteptau după 5 ore, pentru că atunci
când ne-am despărțit mergeam cu idea asta, și au trecut deja 5.30”; i-am
liniștit și ei m-au încurajat să continui.
Erau 3,5 km de coborâre și când nu mai ai putere în picioare, cobori cum
poți, fiecare pas e ca o înțepătură. “NU SE POATE!!!” – începea o furtună, a
fost atâta soare că munții s-au încărcat și s-au descărcat deodată. La început m-a enervat, dar până la urmă m-a
ajutat, pentru că răcorește destul, și-au fost numai 10 minute, așa că nimic
grav.
Apoi am văzut un afiș– 4 km până la Finish- mă gândesc: ”gata, 4 km nu e
nimic, oricum ar fi, ajung”, îi sun pe
colegii mei ca să-i anunț și deodată mă întâlnesc cu unul din ei, Cabre, care
venise la ultimul punct de control (după ce băuse 1,5 l de bere J) ca să se asigure că mă încurajează destul ca să
ajung și așa a fost. La fiecare pas îmi spunea că e gata, că era doar o
plimbare, că nu mai era nimic până la final și uite că așa a fost…până la urmă
l-am lăsat în spate :) Am luat-o la galop. A strigat: ”500 m!!!”. Nu puteam să
cred, acolo erau cei care aștepat ca să vadă sosirea, a fost un amestesc de
emoție și de oboseală pe care nu pot să-l explic. Când am ajuns la Finish mi-au
căzut o lacrimă, două, dar când am trecut dincolo de linia de sosire am zis:
”muntele ăsta nu poate cu mine!!!” ; acolo mă aștepta cu felicitări și unul dintre participanții care m-au ajutat și
căruia vreau să îi mulțumesc mult.
Mulțumesc celor care m-au încurajat să alerg, celor care mi-au spus să nu
abandonez, pentru că experiența a meritat pe deplin.
Minunată organizare, foarte bune puncte de alimentare, party-ul de seara și
asistența, meniul la 15 lei, berile la 3 lei : ) nu e nimic mai potrivit decât
să comentezi experienețele astea la o bere.
Anul viitor, dacă pot, mă întorc și mă întorc cu gânduri mari!!! :)
Timp final 6h 47 min
lunes, 9 de julio de 2012
Apuseni Maratón Julio 2012
Apuseni Maratón Julio 2012
No hay palabras para describir lo que sentí cuando crucé la meta, no se
puede expresar la mezcla de sufrimiento y orgullo, creo que una imagen vale más
que 1000 palabras.
Mi primera maratón:
Eran las 7 de mañana, nos levantamos para ir a la línea de salida: el día
es esplendido con unas preciosas vistas, eso parece desde la ventana del hotel.
Mi sorpresa fue que, al salir, a esa hora había más de 25 grados - demasiado
calor, pienso.
Cogemos el chip, nos vamos a la línea
de salida y sin darnos cuenta ya estaban con la cuenta atrás; salgo muy
calmado, no era el día de apretar, tenía muy en mente que era el doble que
otras veces y que no conocía el recorrido.
Sin darme cuenta empiezo a coger un ritmo cómodo en que los kilómetros van
pasando, llego al cruce donde se dividían las dos pruebas, "maratón
izquierda!!" me grita uno de los voluntarios, falta de costumbre :). Hasta
ese momento habíamos corrido 13,5 km con una subida de 300 m y una bajada de 500 m, en la que, como no
podía ser de otra forma, me caí, pero no me pasó nada, esta vez caí en yerba.
Después del desvío éramos muchos menos, pero me doy cuenta de que voy muy
bien, no me había parado a ver el reloj y lo miro cuando llego al final de
bajada, habíamos hecho un descenso de 1200 de desnivel, estábamos en el km 23,
7, el tiempo es muy bueno pienso, pero no hay que perder la cabeza.
Empieza la subida, el calor era insoportable más de 35 grados, recuerdo que
en uno de los puntos, reclino la cabeza y me cae un hilo constante de sudor, no
he parado de beber agua y es como si cayera en vacío, me noto el estomago
lleno, pero como si nada.
Llega el momento, algo va mal.... después de subir 500 m con un sol brutal,
noto que la vista se nubla y que no puedo dar dos pasos rectos, me caigo al suelo
perdiendo el conocimiento. Era el km
31,9 km. En cuanto me levanto, estaba en una sombra ayudado por 4 de los
participantes. Pienso que todo ha acabado, no puedo ni levantarme, ni siquiera
la cabeza, no tengo fuerzas, el desanimo me gana, todo me pasa por la cabeza.
Paro el móvil. Para mí la carrera había terminado, no veía posible en mi estado
hacer 9 km más. Ni siquiera 2 pasos.
Ante todo gracias, no recuerdo los nombres, pero mil gracias, a los que se
pararon a ayudarme...ellos sacrificaron sus tiempos de carreras por asistirme.
Me quedé estirado en una sombra pensando qué era mejor: ¿subir o bajar?
Estás en medio de la montaña, si te retiras tienes que ir a uno de los puntos
de control.
Mi sorpresa fue que el magnesio que me dieron para tomar iba haciendo su
efecto, cada vez me encontraba mejor, incluso me avecino a dar unos pasos para
probar. Lo que me pasó es que me vacié por dentro de todo lo que necesita el
cuerpo; no puedes beber 6 l de agua sin nada más, lo saqué todo por el sudor y
me quedé sin reservas. Error de
principiante, no me volverá a pasar lo
mismo :)
Como decía, probé dar unos pasos y pensé: “vamos a seguir para arriba que
está más cerca el punto de control”, cogí las cosas y empecé de nuevo la
marcha, esta vez muy muy tranquilo, no quería tener otra vez el mismo problema.
Quedan 9 km, empiezo a subir con ritmo lento pero cada vez menos lento sin
darme cuenta, me encuentro mucho mejor de lo más importante: la mente; en este
tipo de carrera el 50 % es la cabeza, si te crees que no llegas, no llegarás
nunca. Empecé a pensar que no era tanto lo que me quedaba, que había venido
para acabar, que no podía abandonar y me fui creciendo a la vez que pasaban los
km. Llegué al punto en que quedaban 7 km para la meta. Hora de la decisión:
"ACABO POR MIS ....".
Bebo isotónico, me hincho a fruta y tiro para adelante, siguiente control a
3,5 km de la meta, mitad y mitad.
Llamo a mis compañeros que habían venido conmigo (ellos hacían la media), “estarán
preocupados”, pienso, “seguro que me esperaban sobre las 5 h y ya llevo 5:30,
porque después de separarnos iba para ese tiempo”; les tranquilizo y a la vez
que me animan a seguir.
Estos 3,5 km eran de bajada, ya sin fuerzas en la piernas los bajas como
puedes, porque cada paso es como un pinchazo.
“NO PUEDE SER!!!” - empieza una tormenta de lluvia, tanto sol ha hecho
que las montañas se cargaran y que descargara de golpe. Al principio me cabreo
pero me ayudó y todo, porque te refresca bastante, fueron 10 minutos, así que
nada grave.
Veo un cartel a lo lejos 4 km para la meta, pienso “ya esta, 4km no es
nada, sea como sea ya llego”, llamo a mis compañeros para avisarles y de
repente me encuentro con uno de ellos, Cabre, que había venido al último punto
de control (después de dejarme claro que había bebido 1,5 litros de cerveza J ) para asegurarse de darme los ánimos suficientes
para llegar y así fue. Cada paso me decía que ya estaba, que era un paseo, que
quedaba nada para la meta y mira si fue así que lo deje atrás :) Me arranque a
trotar. Me grita: “500 m!!!”. No me lo podía creer, allí estaban esperando para
ver la llegada, fue una mezcla de emoción y de cansancio que no puedo explicar.
Solo cruzar la meta se me cayó alguna que otra lagrimilla, pero solo cruzarla
dije: “esta montaña no ha podido conmigo!!!”, allí estaba también uno de los
participantes que me había ayudado ,para felicitarme, la verdad se lo agradezco
mucho.
Gracias a los que me animaron a correr, a los que me dijeron que no
abandonara porque la experiencia ha valido la pena.
Gran organización, muy buenos puntos de abastecimiento, la fiesta de la
noche y la asistencia, el menú a 15 lei, las cervezas a 3 lei :) no hay mejor
cosa que comentar las experiencias con una cerveza.
El año que viene, si puedo, volveré y vuelvo a por todas!!! :)
Tiempo final 6h
47 min
miércoles, 20 de junio de 2012
Half Ironman Oradea Junio 2012
Etiquetas:
2012,
alergare,
bicicleta,
correr,
half ironman,
inot,
oradea,
romania,
semimaraton,
sport,
triathlon,
triatlon
jueves, 31 de mayo de 2012
Herculane Mayo 2012
Etiquetas:
2012,
alergare,
correr,
half marathon,
herculane,
herculane 2012,
mountain,
munte,
romania,
run,
running,
semimaraton,
sport
miércoles, 9 de mayo de 2012
Cluj Abril 2012
Etiquetas:
2012,
alergare,
Cluj,
half marathon,
media maraton,
romania,
run,
running,
semimaraton,
sport
Canovelles Abril 2012
Etiquetas:
2012,
alergare,
barcelona,
correr,
half marathon,
media maraton,
run,
running,
semimaraton,
sport
Novisad Marzo 2012
Etiquetas:
2012,
alergare,
half marathon,
media maraton,
Novi sad,
run,
running,
semimaraton,
Serbia,
sport
Barcelona Febrero 2012
Etiquetas:
2012,
alergare,
barcelona,
correr,
half marathon,
media maraton,
run,
running,
semimaraton,
sport
Sitges Enero 2012
Etiquetas:
2012,
alergare,
barcelona,
correr,
half marathon,
media maraton,
run,
running,
semimaraton,
sport
Timisoara Octubre 2011
Etiquetas:
2011,
alergare,
half marathon,
media maraton,
romania,
run,
running,
semimaraton,
sport,
Timisoara
Oradea Septiembre 2011
Oradea, Septiembre 2011.
Fin de semana improvisado pero no podría haber salido mejor, a veces los planes que no planeamos se convierten en los mejores momentos.
Quien iba a decir que una niña pequeña nos alegrara el camino tan solo con un grito de Multumesc!!!! y su sonrisa al darle un plátano que llevaba para la carrera.
Llegamos un sábado y aprovechamos para darnos un baño en Baile Felix, lo cual recomiendo a quien vaya por la zona, después de pasar por el hotel.
Tras una gran comida y de que nos multaran al no darnos cuenta que era zona de pago :) nos dirigimos a recoger los dorsales correspondientes, después a cenar a un sitio tradicional donde nos atendió un Baiuatu, "menos mal que la idea era no cenar fuerte, que mañana tenemos carrera" dijimos. A la cama pronto para descansar.
8 de la mañana, los nervios de todas las carreras, desayunamos en el hotel suave, de camino al centro comentamos los objetivos, Antonio mi compañero de carreras se plantea no hacerla entera, dice que no se ha preparado suficiente pero le insistimos que la debe acabar, "Tu hija ha ganado un concurso de hípica, no la decepcionaras tu a ella?"nos mira con cara de rabia, creo que le hemos tocado la conciencia.
La espera se hace corta ritmo de Zumba en la zona de salida, sin darnos cuenta estamos ya en los primeros Km.
El recorrido consistía en un circuito por la ciudad de 5 vueltas.
Empezamos con un ritmo suave que fuimos incrementado, fuimos juntos las dos primeras pero poco después de la segunda me dice que tire que él bajará el ritmo y así acabar, eso me hace alegrarme y tirar más fuerte. A pesar de ser un circuito corto, que a veces puede ser pesado, la verdad que con la gran organización que tenían, el gran número de zonas de avituallamiento, la convertían en una carrera cómoda.
Me sentí genial toda la carrera, incluso llegué a la meta con un tiempo de 1:38:20, con la sensación de poder haber corrido más, Antonio llego con un tiempo de 1:48:45, y solo me quedaba felicitarle.
En resumen, gran fin de semana, gran carrera y muy buena organización, la recomiendo a todo el que pueda ir por la zona.
Etiquetas:
2012,
alergare,
half marathon,
media maraton,
oradea,
Oradea City running Day,
romania,
run,
running,
semimaraton,
sport
Sabadell Septiembre 2011
Etiquetas:
2011,
alergare,
barcelona,
correr,
half marathon,
media maraton,
run,
running,
semimaraton,
sport
Herculane Mayo 2011
Otro año más, y van dos, esta carrera que tanto me gusta, la que me hizo empezar en este mundillo que me ha enganchado por completo.
La verdad, es que venia con muchas ganas, quizás no con toda la preparación que tocaba y eso que estuve dos semana subiendo y bajando montañas, pero se trata de Herculane, quizás sea la maratón de montaña más dura de toda Rumania, 21 km con 1020 m de desnivel acumulado y un recorrido que solo pueden disfrutar los que la corren. Pasas por parajes que dan ganas de pararse para hacer fotos y sentarte a disfrutarlos, pero no hay tiempo, aqui los que viene van por faena. La verdad es que no es la típica maratón en que se ven participantes de todo tipo de niveles, más bien abunda el corredor preparado y no es para menos.
Centrandome en la carrera. Salimos del hotel sobre las 7 de la mañana, siempre con los nervios de cada carrera, nos dirigimos los 4 al punto de salida, si si esta vez íbamos al completo, todos los que habíamos estado preparando esta carrera durante tiempo, menos uno que por razones de paternidad tuvo que dejar apartado el entrenamiento; cada uno pensaba en sus objetivos, el mío sinceramente era quedar mejor que los 3, soy así de competitivo para que negarlo.
Salimos en dos grupos, Antonio y yo, Orlando y Cabre, los 6 primero km rápido, más de lo que teníamos previstos, 28 min.
Paso lo que todos esperábamos Antonio saca todo en la subida y nos deja atrás perdiendo lo de vista, yo como puedo voy aguantando y tirando, eso si sin pararme, esta vez ya sabia lo que era y cuando faltaba, es muy positivo conocerse el recorrido.
Una vez llegado a la cumbre, miro el reloj 1 hora, pienso voy tal y como nos habíamos planteado.
Después empieza un tramo de bajada que disfrutas y sueltas las piernas para la siguiente subida, pero cual fue mi sorpresa, encontrarme a Antonio con el que no contaba ver hasta la linea de meta, me dice que va mal, que se ha empezado a notar que el cuerpo no era como el de otros dia, vamos un tramo juntos, pero sin dudar me dice que yo tire que el llegará pero que se lo toma con calma.
No se lo que me entró por dentro pero empecé a tirar como un loco me sentí bien, en todo el resto de carrera iba clavando todos los objetivos que habíamos dicho el día de antes, eso me ponía en un 2:35.
Y fue así tiempo final 2:34 eso significaba rebajar 20 min el tiempo del año anterior.
En resumen, muy buenas sensaciones y muchas ganas de venir el año que viene a rebajar un poquito más la llegada a meta.
Organización un 10.
Etiquetas:
2011,
alergare,
correr,
half marathon,
herculane,
herculane 2011,
mountain,
munte,
romania,
run,
running,
semimaraton,
sport
Suscribirse a:
Entradas (Atom)